تفاوت فریمور و نرم‌افزار
عناصر زیادی در ساخت دستگاه‌های الکترونیکی امروزی نقش دارند؛ مانند قطعات سخت‌افزاری، انواع نرم‌افزارها و از همه مهم‌تر فریمور. در حالی که می‌دانیم سخت‌افزار یک اصطلاح کلی برای بخش‌های فیزیکی و قابل رویت یک دستگاه است ولی وقتی صحبت از تمایز بین فریمور و نرم‌افزار میشود، باید توضیحات بیشتری ارائه شود.
فریمور چیست؟
اول از همه باید بدانیم که فریمور «firmware» نوعی نرم‌افزار است ولی به دلیل اینکه تفاوت‌هایی را با نرم‌افزارهایی که تاکنون می‌شناسیم دارد نام دیگری را برای آن انتخاب کرده‌اند. اصطلاح فریمور به نرم‌افزاری اشاره دارد که روی یک قطعه سخت‌افزار، اغلب مادربرد، و همچنین روترها، تلفن‌های هوشمند و بسیاری دیگر از فناوری‌هایی که از یک مدار مجتمع استفاده می‌کنند، کدنویسی شده است. فریمور اساساً شامل یک مجموعه دستورالعمل یا کد است که نحوه عملکرد یک قطعه سخت‌افزاری را تعیین می‌کند. برای کدنویسی فریمور معمولا از زبان‌های برنامه نویسی سطح پایین مانند زبان C استفاده میشود. فریمورها معمولا سطح زیادی از فضای حافظه دستگاه را اشغال نمی‌کنند.
برخلاف نرم‌افزار، فریمور برای تعامل با کاربر طراحی نشده است، در حقیقت بیشتر به صورت عملیاتی و کاربردی در پس زمینه کار می‌کند تا اطمینان حاصل شود که عناصر فیزیکی دستگاه شما به درستی کار می‌کنند. فریمور بسیار دائمی‌تر از نرم‌افزار است و برخی از دستگاه‌ها تمام عمر خود را بدون دریافت به‌روزرسانی فریمور می‌گذرانند.
با این حال، ماهیت فریمور در طول سال‌ها تغییر کرده است، و اکنون به‌روزرسانی فریمور آسان‌تر از گذشته است. اگرچه انجام به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری معمولاً بسیار ساده‌تر است، اما امکان به‌روزرسانی فریمور دستگاه شما در حال حاضر وجود دارد، اگرچه به ندرت نیاز به انجام این کار خواهید داشت. کاربران معمولاً فریمور دستگاه خود را به‌روزرسانی می‌کنند تا باگ‌هایی را که بر عملکرد دستگاه‌شان تأثیر می‌گذارد برطرف کنند. روترهای وای‌فای نمونه بارز دستگاهی هستند که می‌توانند به طور قابل توجهی از به‌روزرسانی بهره مند شوند.
زبان‌های برنامه‌نویسی سطح پایین و سطح بالا چه زبان‌هایی هستند؟
زبان‌های برنامه‌نویسی سطح بالا: این دسته از زبان‌ها دارای دستوراتی بسیار نزدیک به زبان انسان هستند و اصطلاحا کاربرپسندتر از زبان‌های سطح پایین هستند.برنامه‌هایی که با این زبان نوشته می‌شوند وابسته به سخت افزار سیستم برنامه‌نویس نبوده و می‌توان برنامه نوشته شده را روی سیستم دیگری با سخت‌افزار متفاوت نیز اجرا کرد.به همین علت به زبان‌های سطح بالا اصطلاحا قابل حمل نیز می‌گویند.
دستورات زبان سطح بالا به زبان انسان بسیار نزدیک بوده و ترکیبی از زبان انسانی و علائم ریاضی است به همین دلیل رفع باگ و خطایابی در این زبان‌ها برای برنامه‌نویس بسیار آسان خواهد بود.همچنین به دلیل اینکه زبان مشترک همه‌ی زبان‌های سطح بالا انگلیسی است و همه‌ی برنامه‌نویسان نیز طبق قائده‌ی خاصی کدنویسی می‌کنند ، امکان ادیت ، توسعه و یا حتی کم کردن یا قطع کردن کد‌ها در این دسته از زبان‌ها توسط برنامه‌نویسان دیگر نیز امکان پذیر است.
زبان‌هایی مانند JavaScript , Php , Python و …. از جمله زبان‌های سطح بالا هستند که کد‌ها و دستورات آنها به راحتی برای انسان قابل فهم است.
زبان‌های برنامه‌نویسی سطح پایین: در مقابل زبان‌های برنامه‌نویسی سطح بالا ،زبان‌های برنامه‌نویسی سطح پایین هستند که کار با آنها به مراتب سخت‌تر از زبان‌های سطح بالاست.
زبان‌های سطح پایین به دلیل نزدیک بودن به زبان ماشین کدنویسی دشوارتر و زمان‌بری دارند.همچنین ادیت،توسعه و به روزرسانی آنها دشوارتر است. زبان‌های سطح پایین وابسته به سخت افزار سیستم هستند در نتیجه یک برنامه که با زبان سطح پایین نوشته شده باشد دریک سیستم با سخت افزار خاص ، قابل انتقال به سیستم دیگری که سخت افزار متفاوت دارد نخواهد بود و اصطلاحا قابل حمل نیست.
رایج‌ترین زبان سطح پایین،زبان کد ماشین ( Machine Code ) است. این زبان تنها توسط کامپیوتر قابل فهم است و برای کاربر برنامه‌نویس قابل درک نمی‌باشد.زبانی که برای کامپیوتر‌ها قابل درک است،زبان باینری ( Binary ) یا دودویی است.زبان دودویی شامل زنجیره ایی از ۰ و۱ های متوالی است.بنابراین نوشتن چنین کدی برای برنامه نویس بسیار دشوار است و نیاز به دقت بالایی دارد.
هماهنگی بین زبان کد ماشین و زبان کامپیوتر باعث میشود که برنامه نوشته شده نیازی به ترجمه و تفسیر نداشته باشد که این امر باعث افزایش سرعت برنامه و همچنین کاهش حافظه مصرفی سیستم میشود.
نرم‌افزار چیست؟
واژه “نرم افزار” همانند چتری است که گروه بسیار بسیار بزرگی از برنامه‌ها را پوشش می‌دهد. همانطور که قبلا ذکر شد، فریمور از نظر فنی نرم‌افزار است، اما به دلیل اینکه با نرم‌افزارهایی که تاکنون ما شناخته‌ایم تفاوت دارد به همبن علت اصطلاح خاص خود را دارد.
از نرم‌افزار به عنوان رابط کاربر با سخت‌افزار نیز یاد میشود؛ برنامه‌های نرم‌افزاری به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: نرم افزار کاربردی و نرم افزار سیستمی.
بر خلاف فریمور، برنامه‌های نرم افزاری از زبان برنامه‌نویسی سطح پایین و سطح بالا استفاده می‌کنند. محبوب‌ترین زبان‌های سطح بالا مورد استفاده در طراحی نرم افزار C++، Python و Java هستند. برخی از انواع نرم‌افزارها برای عملکرد دستگاه ضروری هستند و برخی دیگر اینگونه نیستند. به عنوان مثال، نرم افزارهای سیستمی بسیار مهم هستند، در حالی که نرم‌افزارهای کاربردی اغلب غیر ضروری می‌باشند. شما نمی‌توانید بدون سیستم عامل از تلفن همراه خود استفاده کنید، اما بدون برنامه‌های رسانه‌های اجتماعی یا بازی خود می‌توانید.
اگر از لپ‌تاپ یا تلفن هوشمند استفاده می‌کنید، احتمالاً با به‌روزرسانی نرم‌افزاری آشنا هستید. به‌روزرسانی در نرم‌افزار بسیار رایج است، زیرا نرم افزار برای تغییر و بهبود طراحی شده است. مطمئنا شما شاهد بوده‌اید که نرم‌افزارهای گوشی هوشمند شما گاها چندین به‌روزرسانی در ماه دریافت کرده‌اند. در حالی که به‌روزرسانی‌های فریمور به ندرت انجام میشود.
یکی دیگر از تفاوت های کلیدی بین فریمور و نرم‌افزار این است که فریمور بر روی حافظه غیر فرار «Non-volatile memory» ذخیره میشود. حافظه غیر فرار به انواع حافظه‌هایی اشاره دارد که داده‌ها را حتی زمانی که دستگاه روشن نیست حفظ می‌کنند. به عنوان مثال می‌توان به حافظه فلش و حافظه تغییر فاز «phase-change memory (PCM» اشاره کرد. از سوی دیگر، حافظه فرار به منبع انرژی برای ذخیره داده‌ها نیاز دارد. برنامه‌های نرم‌افزاری می‌توانند از حافظه فرار و غیر فرار استفاده کنند.
فریمور و نرم‌افزار هر دو نقش مهمی دارند
اگرچه تفاوت‌های زیادی بین نرم‌افزار و فریمور وجود دارد، هر دو دستورالعمل‌های مهمی را ارائه می‌دهند که به دستگاه اجازه می‌دهد به درستی کار کند. هر زمان که گوشی خود را چک می‌کنید، تنظیمات خود را به روز می‌کنید، فیلمی را روی لپ‌تاپ خود پخش می‌کنید یا پستی را در رسانه‌های اجتماعی آپلود می کنید، روزانه از نرم‌افزار و فریمور استفاده می‌کنید. بنابراین به جرات می‌توان گفت که این دو فناوری نقش بسیار زیادی در فعالیت‌های روزمره‌ای که ما روی دستگاه‌های قابل اعتماد خود انجام می‌دهیم، ایفا می‌کنند.
منبع : Makeuseof
